Çanakkale’de böyle bir balıkçı var. İlk gördüğümde şaşırmıştım. Harca bulanıp yağda kızartılarak ekmek arasında roka ile servis edilen mezgit ve dil balığının, Çanakkale gibi balık kültürünün yüksek olması gereken bir şehirde satılabilmesi bana garip gelmişti biraz. Ama adam farklı bir girişimde bulunmuştu ve takdir edilmesi gereken buydu.
Tuttu bu iş. Ayak üstü iki dakikada balık ekmek yiyip işine dönmek isteyenler sayesinde para kazanmaya başladı Sardalye. Ben de yedim birkaç kez, hoşuma da gitti açıkçası.
Fakat aradan bir yıl geçmeden, aynı sokağa üç balıkçı daha açıldı. Aynı balıkları, aynı yöntemle kızartıp satan işletmeler.
Sardalye’nin de, sonradan açılanların da sahiplerini tanımam etmem. Fakat bu anlayış çok çirkin geliyor bana.
Adamın biri kafayı çalıştırmış, risk almış ve bir yola çıkmış. Elleme de yoluna devam etsin. İşine salça olup pazarı bölmeye ne gerek var? Başarısız olsa dalga geçecektin, başarılı olunca taklit ediyorsun.
O şehirde 100 birimlik bir balık ekmek pazarı varsa sen geldiğinde 200 olmayacak, belki 140 olacak ama senin payın en fazla 70 olacak. Sonra senden daha azına razı biri daha gelecek, o 70’i 35’e düşürecek. Sonra biri daha…
En sonunda hep beraber oturup işler durgun diye ağlaşacaksınız. İşlerde sorun yok, siz pazarı mundar ettiniz.
Birincisi risk alıp, işi yüreğiyle yaparken, diğerleri sadece “adam balık ekmekten ne para kazandı beah” hasediyle yapacakları için, hep birkaç adım ardında kalacaklar.
Eylül 2016, Çanakkale
Bazen söylemek istediklerimin iç sesim gibisiniz sizin yazılarınızı okuyunca! Bu yönünüzü annenizde aldınız galiba yazılarımda 👌🏼🇦🇱
Ne güzeldir söylediklerinin yankı alması, bir başkasının düşüncelerine ses olmak. Teşekkür ederim.