Bahçe mobilyaları da satan bir bayimizde, ilginç bir olayla karşılaştım geçenlerde.
Mağazada plastik masaların sergilendiği bahçe oldukça geniş ve işlek bir caddeye bakıyor. Biz caddeye yakın tarafta muhasebeden bir arkadaşla sigara içerken, bir araba yanaştı ve yaşlıca bir kadın inip gördüğü ilk masanın başına gitti. Kızlardan biri hemen çıktı kapıya, hoş geldiniz diye karşıladı kadını.
Teyze birkaç masaya üstünkörü baktı ve dikdörtgen bir masayı göstererek, “bunun daha kısasını arıyorum,” dedi. Peki bizim hanım kız ne cevap verdi?
“Onun daha kısası yok, modellerimiz bunlar.”
Teyze biraz daha bakındı ve döndü, arabasına doğru yürümeye başladı. Tam giderken bahçenin diğer tarafındaki masalar dikkatimi çekti. Attım sigarayı, koştum peşinden.
“Abla işinizi görür mü bilmiyorum ama bir de şu modelimiz var” diyerek diğer masaların arasında gözüme kestirdiğim bir kare masanın başına götürdüm kadını.
Tezgahtar dönüp içeri gitmişti bile. Gördüğüm kadarıyla anlattım masayı. Masa lan işte, neyini anlatacaksam. Dört bacağı var, darbeye dayanıklı malzeme, ortadaki deliğe de şemsiye takarsınız falan diye sallıyorum. Teyze biraz baktı, “tamam” dedi, “bu da olur.”
Tezgahtar kızımıza seslendim, geldi; dört sandalye bir masayı aldı gitti teyze.
Hepsi bu kadar. O kadının aklına “kare” demek gelmeyebilir. Dikdörtgen masayı gösterip kısasını sorabilir. Sen tezgahtarsan bunu bileceksin yahu. Bu kadarcık geometri bilgisi de olsun kafanda.
Daha fazla yorum yapamıyorum. Fakat şu var, gayret olmadan olmaz. Sadece müşterinin sorduğu ürünü satacaksan sana ne gerek var, o işi otomatlar da yapıyor.
İşinize değer verin. Siz vermezseniz kimse vermez.
Kasım 2016, Ankara
