“Bizim de dünyada başarılı olduğumuz iş kolları var be abi,” dedi. “Bak mesela, o kadar dolaşıyorsun Avrupa trafiğinde. Hep Türkiye plakalı TIR’lar yok mu? Lojistikte başarılıyız en azından.”
Üzülecekti ama tutamadım kendimi. “Değiliz,” dedim. “Her konuda olduğu gibi bu konuda da bireyseliz. Lojistik işinde de markalaşamıyor, paramızı Türkiye’de tutamıyoruz. Avrupa yollarında çok kamyonumuz varmış gibi görünmesinin sebebi bizim çok ilerlememiz değil, onların bireysel taşımacılığı bize bırakması.”
Her yanı hızlı trenle donatmışlar, ana ürün sevkiyatlarını zaten trenle yapıyorlar. Karayolu taşımacılığı ve şehiriçi kargo dağıtımı için büyük markalar kurmuşlar, ekonomisi zayıf ülkelerdeki başa güreşen kargo şirketlerini de ele geçirmişler zaten. Kamyonlarının hangi plakayı kullandığının ne önemi var bu saatten sonra…
BGL, Ekol ve Alp Özler’den başka kayda değer uluslararası nakliye şirketimiz yok neredeyse.
Horoz Nakliyat bile Fransız Bollore Logistics ile ortak oldu, yeni ismi Horoz Bollore.
Kargoculara bakarsak işler hepten üzücü.
Aras Kargo’nun ortağı Avusturyalı Austrian Post. Yurtiçi Kargo’nun ortağı Fransız GeoPost. MNG’nin sahibi uluslararası yatırım şirketi TURKVEN. Sürat Kargo TMSF’de, PTT Kargo Varlık Fonu’nda ve akıbeti belirsiz.
Amerikalı FedEX’in alt şirketleri UPS ve TNT cirit atıyor Türkiye sokaklarında.
Neresinde başarılıymışız lojistiğin? Kamyon şoförlüğünde mi?
Bursa’da üretilen bir ürünü Ankara’ya gönderirken bile Fransız’a, Alman’a komisyon veriyoruz resmen.
Vinç, kamyon, dorse, forklift, treyler, mazot gibi bu işin altyapısını oluşturan sanayi ürünlerine girmiyorum bile. Oyunun o bölümünde zaten hiç var olmadık.
Korkarım biz toplum olarak, organizasyon becerisi isteyen işlerde başarılı olamıyoruz. Hep buralardan yiyoruz golleri.
Özveriyle çalışan lojistikçilerin de emekleri boşa gidiyor, buna üzülüyor insan.
Haziran 2019, İstanbul
