Köyün birinde bir bostan, bostanın da ortasında kocaman bir su kuyusu varmış. Kuyunun dolabını bir eşek çevirirmiş. Sağı solu görüp de hep aynı yerde döndüğünü anlamasın diye eşeğin gözlerine siperlik takarmış çiftçi.
Zavallı eşek her sabah kuyunun başına gelir, dolaba bağlanır, yol gidiyorum düşüncesiyle kuyunun çevresinde döner dururmuş. Eşeğin dönmesiyle kuyudan bol bol su çıkar, çiftçi bu suyla bostanını sular, en baba patlıcanları, lezzetli lahanaları yetiştirirmiş.
En güzel sebzeleri de kendine ayırırmış çiftçi. Kırmızı domatesleri, körpe fasulyeleri, sulu karpuzları kendisi yer, diğerlerini de eşeğin sırtına yükleyip pazarda satarmış.
Eşeğe de tarladaki yabani otları, dikenleri, işe yaramaz bitkileri verirmiş. Eşek yemeğini veren sahibine minnet duyar, yemeğini yedikten sonra uzun uzun yollara gitmenin heyecanıyla yine geçermiş dolabın başına.
Günün birinde köyün haşarı çocuklarından biri eşeğin gözündeki siperliği çıkarmış. Çiftçi fark etmemiş bunu. O sabah yine gelmiş kuyunun başına, eşeğe haydi demiş ama yürümemiş eşek.
Siperlik çıkınca yıllardır aynı yerde dönüp durduğunu, minnetle kabul ettiği otların tarlada istenmeyen otlar olduğunu, körpecik sebzeleri, taptaze yeşillikleri hiç görmeden yaşadığını, hayatta “ilerlediğini sandığını” anlamış. Vazgeçmiş dönmekten.
Çiftçi siperliği takmış, eşeğin kıçına sopayı vurmuş ve yürümüş eşek. Yürümüş ama bir daha hiç mutlu olmamış. Her şeyden mahrum kaldığını, aslında bir yere varamayıp hep aynı yerde döndüğünü, minnet duyduğu otların aslında çiftçinin istemediği atıklar olduğunu, onun eşşşşek gibi çalışmasıyla çiftçinin zengin, müşterilerin mutlu olduğunu anlamış. Dönmüş, ama mutsuz dönmüş. Sonra da ölüp gitmiş zaten.
Eşeğin mutsuzluğunu fark eden bile olmamış. O ölünce başka eşek getirmiş çiftçi, devran devam etmiş.
(Beyaz yakadan beyaz önlüğe transfer olduysak bir sebebi var.)
Eylül 2022, Çanakkale
