Lisedeyken bir revircimiz vardı, Mehmet Abi. Bu adamın en büyük özelliği, revire gelen herkese merhem sürmesiydi. Markayı hatırlamıyorum şimdi.
Ortaokul-lise öğrencisine ne olur? Kavga eder, koşarken düşer, sağını solunu yaralar. Mehmet Abi de hemen merhem sürerdi ağrıyan yere. Bir gün karnım ağrıyor diye gitmiştim de, göbeğime merhem sürmüştü dayı.
Meşhurdu merhemi. “Başka şey bilmiyor lan bu adam,” derdik, gülerdik.
O günlerin üzerinden yaklaşık 20 yıl geçti. Şimdi bakıyorum da gelenek olmuş Mehmet Abi’nin merhemi.
Oğlu TEOG’a hazırlanan bir arkadaşım var, “bizim çocuk biraz hareketli, dikkati kolay dağılıyor,” diyor. 40 dakikalık derste 30 dakikada sıkılıp arkadaşlarına sarıyormuş falan. Sınavda sorun olmasın diye bir psikoloğa sormuş, herif dayamış Xanax’ı. Bu çocuk daha 14 yaşında be! Sonra birkaç yerde daha lafı geçti, birçok anne babanın çocuklarına antidepresan verdiğini öğrendim.
Hatta geçenlerde 23 yaşında bir gençle tanıştım, 18 yaşımdan beri Xanax kullanıyorum dedi bana. Neymiş efendim, psikolojisi iyi değilmiş.
Xanax psikologlar için Mehmet Abi’nin merhemi olmuş resmen.
Her hareketli çocuğa hiperaktif diyelim, sakinleştiricilerle “normale” döndürmeye çalışalım. Çocuk 40 yaşında adam sakinliğine dönüşünce de gurur duyalım “bizim oğlan çok efendi, hiç yaramazlık yapmıyor.”
Abi napıyorsunuz? Her değişik davranana antidepresan vererek nereye varmayı planlıyorsunuz? Hedefiniz bütün insanları zombiye çevirmek mi?
Ulan kedi yavruları bile hoplar-zıplar, oynar. Büyüyünce sakinleşir. Bu da insan yavrusu, ellemeyin de çocukluğunu yaşasın.
Ben de insanlar neden bu kadar mallaştı diye merak ediyordum, şimdi daha iyi anlıyorum.
Bravo.
Kasım 2016, İstanbul
