“Ah nerede o eski Ramazanlar,” diyoruz ya hani zaman zaman, buldum onları ben. Buraya, Ohrid’e gelmişler.
Yaz geceleriyle, plajlarıyla, tekne turlarıyla, incileriyle ve eğlenceleriyle bilirdim Ohrid’i. Bu yönünü hiç fark etmemiştim.
İftar yaklaştıkça bir sessizlik kaplıyor sokakları. Dükkanlar yavaş yavaş kapanıyor, kiminde ışıklar sönerken, kiminde içerilerde yanıyor ışıklar, yemek hazırlıkları yapılıyor.
Bir davulcu, iki yamağıyla dıngır dıngır dolaşıp iftar hazırlığındaki evlerden bahşiş koparmaya çalışıyor.
Sessizlik önce derinleşiyor sokak aralarında. Kısa süre sonra, onlarca mahalle camisinden yükselen akşam ezanlarıyla birlikte bahçelerden, balkonlardan, açık pencerelerden çatal kaşık sesleri gelmeye başlıyor.
Ramazan’la ilgili en çok da bunu severim ben. Akşamın alaca karanlığında pencerelerden gelen çatal kaşık seslerini… İnsana yuva sıcaklığını, huzuru hatırlatır bu sesler.
Ohrid sokakları boş iftar vaktinde. Bomboş. Üstelik sessiz, sakin bir yağmur yağıyor. Şehirde kimsesi olmayan bir insan için hüzün verici bir yalnızlık anı bu.
Sonrasında önce gençler görülmeye başlıyor sokaklarda. Bir süre sonra da teravihe giden amcalar çıkıyor sokağa.
Kahveciler, tatlıcılar dolup taşıyor, sahura kadar sürecek bir eğlenceli süreç başlıyor.
Evet, çocukluğumun Ramazanlarını hatırlattı bana Ohrid. Herkes Saraybosna’da Ramazan güzel olur derdi, ben bir şey anlamadım oradan. Ama Ohrid başka.
Bizim eski Ramazanlar meğer buraya gelmişler.
Mayıs 2019, Ohrid, Makedonya
