Uzun yola giderken sağ koltuğun önünü çöp olarak kullanırım ben. Şişe, bardak gibi akmaz kokmaz ambalaj atıklarını oraya atarım. Akşam da hepsini bir poşete doldurur, çöpe atarım.
Geçen akşam geldim bir otele, indim arabadan, vale gelip aldı arabayı. Yerde bir sigara paketi, bir kağıt bardak, bir de pet şişe var. O sürücü tarafına bindi, ben de inip sağ kapıyı açtım ki çantamı alayım.
Çantayı aldım, tam kapıyı kapatacakken “abi yerde paket var,” dedi vale. “Önemli değil, boş” dememle birlikte “ha, tamam o zaman,” dedi, ben daha kapıyı kapatamadan uzanıp üçünü de aldı, ayaklarımın dibine, yere atıverdi.
“N’apıyorsun ya?” diye istemsizce sordum, “ne olacak abi, çöp değil mi,” diye cevapladı.
Çöpü attığı yer, çalıştığı, ekmeğini kazandığı otelin önündeki cadde. Yorgunum, kimseyle dalaşacak mecalim yok. Kapattım kapıyı, bastı gitti otoparka.
Şimdi bu adamla oturup konuşsam Türkiye’nin durumundan şikayet eder, Avrupa’nın medeniyetinden dem vurur. Ülkenin nasıl yönetilmesi gerektiği konusunda birçok fikirleri vardır. Ama yere çöp atmaması gerektiğini bilmez.
Çevre bilinci olmayan bir insanın hiçbir düşüncesine kıymet veremiyorum.
Nisan 2017, Bandırma, Balıkesir
