Bayan giyim imalatı ve mağazacılığı yapan bir arkadaş anlatıyor:
“30 yıldır bu işi yapıyoruz. Türkiye’de bir sürü kumaş üreticisi vardı ve çoğunlukla yerli kumaş kullanırdık. 2002 yılında ithal kumaştan kota kaldırıldı ve Çin’den hazır kumaş gelmeye başladı. Her ne kadar yerli kullanmak istesek de, rakiplerimiz ucuz ithal kumaşa yönelince biz de kullanmaya başladık. Çünkü yerli kumaş 4 dolarken, aynı kalitede Çinli kumaş 3 dolardı.
O günlerden beri, onlarca kumaş fabrikası kapandı bu ülkede. İthal kumaşla rekabet etmek imkansızdı. İşine devam etmek isteyenler imalatı bırakıp ithalatçılığa soyundular. Belli başlı birkaç üreticinin dışında imalatçı kalmadı.
Bu yıl, ithal kumaşa %30 ilave vergi getirildi. Gerekçe: Yerli üreticiyi korumak. Peki yerli üretici mi kaldı?
Kumaş imalatçısına yaramak şöyle dursun, bizim gibi üreticilerin ağzına vurdu bu vergi. Maliyetler bir anda yükseldi. Sürekli tırmanan kur da eklenince, birçok giyim firması maliyetlerini karşılayamaz hale geldi.
40 mağazamız vardı, ikisini kapattık. İki tane daha kapatacağız. Yakında hiç beklemediğiniz giyim firmalarının iflasını duymaya başlarsınız.
Giyim piyasasında Türk şirketlerinin yerini, gümrük birliği avantajını kullanan yabancı şirketler almaya başlayacak. Kendi ülkemizde üvey evlat muamelesi görüyoruz, en çok ona üzülüyorum.”
Gidip bir porselen üreticisiyle konuşsam, üç aşağı beş yukarı aynı şeyleri söyler.
Ocak 2017, Ankara
